Het was zover, mijn outfit lag klaar, de juiste tas om mijn snacks en drinken te vervoeren, genoeg geld voor een kluisje… Regeltjes moeten soms gevolgd worden en ik was van plan om ze perfect uit te voeren die dag. Toch moest ik nog eventjes in de tuin staan om te voelen hoe warm het precies was. De hitte leek wel op mij af te komen! Ging ik mijn denim jumpsuit aantrekken, of heel snel iets anders bedenken? Nee, toch maar doorgaan met wat ik maanden van tevoren heb gepland. Zo ging ik op pad, tas in mijn hand, naar treinstation Enschede.

Eenmaal bij mijn stoel, besefte ik toch dat de airco wel héél hard aan stond. Hartstikke fijn voor als je net van de snikhete dag naar binnen komt lopen, ietsje minder fijn als je uiteindelijk zit en je schouders koud beginnen te worden! Maar als het hierbij zou blijven, mocht ik niet klagen. Mijn uitzicht op het podium was schitterend! Net schuin op het stuk waar Ado in het echt zou staan, met grote beeldschermen achter haar om haar silhouet te tonen. Het kroonjuweel op het podium was toch wel de kooi. Hier zou Ado heel het concert in “vastzitten”. Natuurlijk zou er genoeg tijd zijn om te drinken wanneer het donker werd, evenals kostuums aan te passen of een heel nieuw kostuum uit de kast te trekken.

Toen de lichten uitgingen en de eerste noten van Usseewa begonnen te spelen, ging men meteen uit zijn dak, net zoals ik! Voor een grote groep mensen, waarvan de meerderheid Nederlands was, konden we zeer goed uit de voeten met Japans zingen.

Maar langzamerhand begon de energie weer terug te komen in Ado’s stem en daarmee ook in onze stemmen. Wij gingen compleet uit ons dak met Aishite Aishite Aishite, Ado’s eerbetoon aan een razend populair nummer van een Japanse songwriter. Met haar ijzersterke stembanden en een steengoede band achter haar, sleepte ze iedereen mee in de gevoelens van het lied.

Na Odo (ofwel Dance) dacht men dat het feest dan toch ten einde was gekomen, maar Ado had nog een hele speech voorbereid. Ze had alleen maar lof voor de fans’ uitbundigheid en vaardigheid in Japans spreken, maar ook voor een nationale trots: Nijntje! Ze sprak over haar ervaring in het Nijntje Museum, tot ontroering van menig fan, en dat ze natuurlijk veel had ingeslagen in de souvenirwinkel. Daarna kregen we een stukje te horen over haar jeugd, die best wel eenzaam was voor haar. Haar kledingkast, geïsoleerd met geluiddichte panelen, was haar uitlaatklep voor gevoelens die normaliter niet werden geuit.

Liedjes schrijven, opnemen en op YouTube plaatsen was wat haar door moeilijke tijden heeft gesleept, recht naar het podium waar ze nu op stond. Dit was haar Hibana, haar Vonk. Ze wenste dan ook dat haar fans hun eigen Vonk vonden wanneer ze naar haar muziek luisterden. Een sprankje hoop in de duisternis. Wat een mooi bericht om aan je fans te presenteren!

We waren nog niet klaar, want de zaal werd weer opgezweept om de beat van Rockstar te reproduceren door te stampen en klappen op de maat. Na een eeuwigheid en zeer pijnlijke handen, gingen we dan eindelijk van wal, weer luidkeels meezingend en dansend (in mijn stoel, erg beschaafd). Tot onze verbazing liep dat nummer over in een laatste cover, deze keer Chandelier van Sia! Aangezien dat een extreem moeilijk liedje is om normaal te zingen, spatte ik bijna uit elkaar van deze prachtige versie die Ado had voorbereid. En dan, als eindlied, degene waar ik al stiekem het hele concert op wacht: New Genesis. Het eerste lied dat ik live van Ado heb gehoord, waarvoor ik was afgereisd naar Londen een jaar geleden. Een gelukzalig moment in mijn reis als Ado-fan, maar het einde is nog lang niet in zicht. Ik genoot volop voor de hele vier minuten!

Het concert was een waar succes, maar toch kriebelde het nog een beetje in mijn buik. “Ik mis toch de merch…” was het bericht van mijn brein, dus ging ik toch maar gauw naar een van de winkeltjes. Tot mijn genoegen, vond ik nog een sleutelhanger en een sticker set om mee naar huis te nemen als aandenken. Compleet geslaagd en dus zeer voldaan ging ik met de stroming mee naar het treinstation, wat aardig vol begon te lopen… Dat werd een interessant ritje naar Utrecht Centraal. We stonden als sardientjes bij de deuren van de trein, maar daar werd het niet minder gezellig van! Integendeel, ik had een goed gesprek aangeknoopt met iemand die ook naar Comic Con was geweest voor het concert. Hij had gelukkig alleen dit ene stuk te gaan, want hij woonde in Utrecht. Een ander, daarentegen, deelde mijn lot: wij moesten helemaal terug naar Enschede.

Uiteindelijk was deze fantastische ervaring toch 4 van de 5 sterren waard. Het concert zelf was perfect voor Ado fans en nieuwkomers, maar de verwarring rondom het evenement nam wel wat weg van de gebeurtenis zelf. Vooral het nieuws rondom vervoer was een domper op dit feest. Maar goed, deze keer hoefde ik niet een ander land te trotseren om bij mijn favoriete Japanse muzikant te zijn en dat is altijd mooi meegenomen!