Malen, malen en nog eens malen. Het leek net alsof ik de afgelopen paar maanden aan het werk was in een aan de buitenkant uitziende pittoreske molen, die van binnen echter koud en grimmig was. Zo zou ik het beste mijn mentale gesteldheid kunnen omschrijven van het afgelopen jaar.

Ik moest van mijzelf hier in één keer een stop op zetten. Maar goed dat is makkelijker gezegd dan gedaan, dus ging ik na het malen weer in bed liggen. Ik moest eerst maar eens kleine stappen gaan zetten.

Hoe ben ik überhaupt in deze situatie gekomen? Komt het door de opleidingen die ik niet heb afgerond of had ik weer het geluk dat tussen alles wat niet goed liep, ook nog coronamaatregelen werden gegooid? Op een gegeven moment stapelde er meer op dan ik kon handelen en liep alles vast. Alles wat ik eerst met plezier deed, voelde nu als een loodzwaar blok aan mijn been die ik met enorm veel moeite moest meetrekken. Ik was er klaar mee en stopte met vrijwel alles. Na mijn stage dit jaar ben ik zo’n drie maanden thuis gebleven. Er rees een dikke mist voor mijn prefrontale cortex, waardoor rationeel denken ver buiten handbereik lag.

Ondanks dat ik geen realistisch beeld meer had over de wereld om mij heen, had ik toch de behoefte om weer stappen te ondernemen, zodat ik weer beter in mijn vel zou gaan zitten.  Er werd dan vaak tegen mij verteld, dat ik maar “effe de knop moest omdraaien”. Helaas zijn pseudo motiverende oneliners niet genoeg om een probleem op te lossen dat al een langere tijd speelt. Ik moest dus eerst kleine stappen gaan zetten, voordat ik ‘’de knop kon omdraaien’’.

Deze kleine stappen zijn voor iedereen verschillend. Ik hoor veel mensen beweren dat ze geen interesses of hobby’s meer hebben. Om de een of andere reden is de motivatie om bezig te gaan met wat je interesseert verdwenen, althans dat denken ze. Ik had ook voor een lange tijd deze instelling, maar ik ben erachter gekomen dat er altijd nog een stukje passie in je achterhoofd zit. Echter zat dit onder een dikke laag van negativiteit begraven. Om voor mij een duidelijk beeld te krijgen wat er nou precies begraven lag, moest ik alles loslaten. Wat voor werk ik later wil gaan doen, wat op dat moment het beste voor mij zou zijn en waar ik me wel en niet schuldig over moest voelen. Dit deed ik, zodat ik zonder een vooringenomen negatief zelfbeeld, een stap naar achter kon zetten en op die manier er weer achter kon komen wat mij ook alweer interesseerde.

De neerwaartse spiraal heb ik dus ietwat weten te ontglippen. Ik weet welke kleine stappen ik moet zetten om mezelf weer te verbeteren. In tegenstelling tot het nog wazige doel, is de richting waarop ik moet lopen vrij duidelijk. Nu is het volhouden en consequent zijn, maar het is nog een behoorlijke opgave om zonder een fatsoenlijk ritme je doelen te bereiken. Daarvoor heb je mensen om je heen, zoals je ouders, een goede vriend of een huisgenoot. Hierdoor heb je een stok achter de deur en het liefst geven ze je er nog een schop achteraan. Met hun hulp en een plan ben ik ervan overtuigd om weer bezig te gaan met wat ik wel wil en kan.

Benieuwd naar de artikelen die de redactieleden van het Meegazine eerder hebben geschreven? Ons archief puilt uit van interessante artikelen die ook zeker het lezen waard zijn.