“Binnenkort ga ik er weer mee aan de slag!” Of: “Ja, van het weekend ga ik er goed voor zitten, want dan heb ik er tijd voor!” Stel ik zou een euro krijgen voor elke keer dat ik mijzelf van deze vage deadlines opleg en er vervolgens met de pet naar gooi, dan zou ik ondertussen genoeg geld hebben om, voor een maand lang, een kamer ter grote van de gemiddelde badkuip te kunnen huren in de randstad. Al dat uitstellen begint me toch aardig op mijn zenuwen te werken. Maar hoe kom je dan van die verschrikkelijke ik-doe-het-later-wel-mentaliteit af? 

Wat is dat toch met uitstellen? Het is niet alsof je het jezelf makkelijker maakt door dat soort fratsen uit te halen. Maar toch blijven sommigen van ons het toch doen. Het is als het ware een uit de hand gelopen hobby. Het begint vaak met de afwas een dag uitstellen, terwijl jouw keuken er al uitziet als een zwijnenstal. Of dat je tijdens het leren voor een examen, nog even achter de telefoon zit. Het blijft een heerlijke verslaving dat uitstellen. Het geeft de illusie dat jouw problemen en verantwoordelijkheden tijdelijk niet bestaan. Maar als uiteindelijk de deadline in zicht is of je niet meer je eigen deurmat kan vinden, door die berg post die je al 4 weken niet hebt opgeruimd, dan zijn de rapen wel gaar. 

Het is nu wel duidelijk dat het uitstellen niet een gewenste kwaliteit is. Het wekt immers veel stress op. Elke keer weet ik op het nippertje een project af te ronden. Alhoewel ik mezelf altijd voorneem om de volgende keer alles op tijd af te ronden, blijft het een behoorlijke opgave om consequent te blijven. Ik ben dus meer gaan nadenken over waarom mensen zoals ik maar blijven uitstellen. Komt het door de waangedachte dat alles goed komt, terwijl het duidelijk is dat er nog werk aan de winkel is? Wellicht komt het doordat ik te veel stil sta bij elk klein detail? Of is het concentratievermogen verminderd door het overtollige telefoon- en socialmediagebruik? Ik ben er vrijwel van overtuigd, dat er meerdere factoren zijn die je dagelijkse dosis afleiding voeden. 

Iedereen heeft een andere reden voor het overbodig uitstellen. Bij mij blijft de wortel van het probleem wel het overtollig mediagebruik. Wellicht is dit wel een herkenbaar probleem voor velen. Als jij je probeert te focussen, is deze bubbel van concentratie vrijwel direct doorgeprikt, zodra je een pop-up binnenkrijgt op je telefoon. Je hoeft alleen maar een trilling of geluidje te horen en zonder na te denken heb je de telefoon alweer ontgrendeld. Wat dit toch wel een tikkeltje extra schadelijk maakt, is dat het ongemakkelijk kan voelen zodra je niet direct je notificaties checkt. Dit doet me toch wel denken aan een lichte verslaving. 

Dus voortaan maar de telefoon op stil zetten en uit het zicht houden tijdens het werk. Oké duidelijk, maar hoe nu verder? Een goed begin zou zijn om een slechte gewoonte in te ruilen voor een goede gewoonte. Zoals maar eens je zaken goed op orde hebben, in plaats van je keer op keer te laten verleiden door al die micro-afleidingen op een dag. 

Waarom zou je wachten met het ontwikkelen van goede gewoontes, die je uitstelgedrag verminderen? Wees eerlijk met jezelf en zeg gewoon: “Ik doe het morgen wel, maar deze keer echt.’’

Benieuwd naar de artikelen die de redactieleden van het Meegazine eerder hebben geschreven? Ons archief puilt uit van interessante artikelen die ook zeker het lezen waard zijn.