Het zelfgemaakte slot werd van het kastje afgebroken. Hij was gevonden na al die jaren dat hij vermist was. Oh, wat zouden zijn ouders blij zijn. Genoeg met het verdriet over hem, dit hoofdstuk is nu achter de rug. Soms vroeg hij zich af waarom het zo lang duurde, maar die man had hem blijkbaar goed verstopt voor de autoriteiten.

 

Hij werd meteen meegenomen naar het politiebureau waar zijn ouders al aan het wachten waren. Zelfs met zo weinig van hem over herkenden ze hem meteen en zijn moeder kon het niet helpen om zijn hand te pakken en ter plekke te huilen van beide blijdschap en verdriet. Zijn vader zat ook te snotteren in die zakdoek van hem die hij altijd bij hem droeg. Hij voelde erg met hen mee, als hij kon huilen zou hij dat hebben gedaan. Het is heel lang geweest, maar voor hen wist hij dat het een eeuwigheid was. Hij was hun enige kind en die waren ze al voor vier jaar kwijt. Vreselijk.

In een witte, goed belichte kamer werd hij nog een keer goed onderzocht om te kijken wat er allemaal was gebeurd met hem. Alle wonden en blauwe plekken, het voelde alsof hij binnenstebuiten werd gedraaid. Maar ja, dat moest ook, ze moesten alles zeker weten zodat ze die afgrijselijke man konden oppakken en voor altijd weg zetten.

 

Na een tijdje werd hij naar een ander klein kamertje gebracht waar hij moest wachten op verdere behandeling.

 

Nog geen week later staat hij weer naast zijn ouders die weer aan het snikken waren, maar deze keer voor een graf. Zijn graf.

Hij probeert zijn hand op zijn moeders schouder te leggen om haar gerust te stellen, maar zijn etherische vorm gaat dwars door haar heen. Hij zou zo graag willen zeggen dat hij bij hen is, ook al was het in de vorm van een geest, maar dat was niet mogelijk.

 

Na een tijdje lopen ze knuffelend weer terug naar hun auto. Hij glimlacht als hij ze ziet vertrekken.

“Het spijt me voor alle zorgen en verdriet, pap, mam. Maar weet dat ik nu in een betere plek ben. Ik zal jullie missen. Nu mijn lichaam is gevonden, kan ik rusten. Ik zie jullie wel weer eens, ik hoop niet te snel in dit geval. Ik houd van jullie.” Zei hij tegen zichzelf voordat hij zich omdraaide en oog in oog kwam met Magere Hein.
“Kan jouw ziel nu rusten?” Vroeg de Dood.
“Ja.” Zei hij voordat hij Heins skeletten hand pakte en met hem mee ging naar het hiernamaals.