Hoe open je ook over mensen denkt, iedereen heeft hoe dan ook verwachtingen van elkaar. Ik ben zelf gediagnosticeerd met ADD, maar bijna mijn hele leven daarvoor had ik de diagnose PDD-NOS (autisme).

Ik heb zelf niet al te veel meegemaakt qua vooroordelen. Toch gebeurt het dat mensen elkaar buitensluiten, anders met elkaar omgaan of gewoon een heel ander gevoel hebben bij een persoon, alleen maar door een label. En ook al heb ik niet veel meegemaakt, ik zag wel een verschil in hoe mensen mij zagen toen ze te horen kregen dat ik ADD heb, in plaats van PDD-NOS. 

Als iemand met een label iets doet wat minder normaal is, wordt dit over het algemeen sneller gelinkt aan het label, dan aan de persoon zelf. Toen ik de diagnose PDD-NOS nog had, keken mensen heel zwart-wit naar mij en gingen ook zo met mij om. Ze dachten bij ieder probleem te weten wat ze moesten doen, alleen omdat ze wisten dat ik die diagnose had. Wanneer ik niet doorhad dat iemand een grap maakte, werd het meteen op mijn autisme gegooid. 

Dus bij alles wat ik deed, wat ook maar een beetje in de buurt kwam van het stereotype van autisme, keken mensen meteen naar mij alsof het ook daadwerkelijk aan mijn autisme lag. Zij konden niet zien of ik het zelf was of niet. Rond mijn 14e viel het mijn psychiater op dat mijn symptomen niet linkten aan autisme. Zij zei tijdens ons eerste gesprek dat het sowieso ADHD of ADD was, in plaats van autisme. Het gebeurt niet vaak dat deze conclusie zo snel gemaakt wordt. Ik heb wat testen ondergaan en heb uiteindelijk de diagnose ADD gekregen. Latere testen bevestigden de psychiaters vermoedens.

Ik weet niet wat het was, maar ik kreeg het gevoel alsof mensen mij beter accepteerden toen ik het hun had verteld. Op school, wanneer ik hulp nodig had, probeerden de leraren hele andere methodes toe te passen. Mensen gingen ‘grijzer’ in plaats van zwart-wit met mij om. Niet alleen andere mensen keken opeens anders naar mij, ik deed dit zelf ook.     

Als ik niet doorhad dat iets een grap was, schaamde ik mij niet meer. Ik schaamde me voor mijn diagnose autisme. Het wordt regelmatig als scheldwoord gebruikt en mensen met autisme worden nou eenmaal als anders of zelfs als raar beschouwd. Maar toen ik wist dat ik ADD had, linkte van alles niet meer aan mijn autisme. Ik werd meer zelfbewust en wist dat ik soms gewoon even niet aan het opletten was of dat mijn hoofd vol zat. Ik begreep mezelf opeens veel beter.

Mensen voelen zich sneller aangetrokken tot datgeen wat ze beter kennen. Over het algemeen kijken mensen niet snel verder dan dat wat ze al kennen. Je loopt rond als een label en niet als een persoon. Toch zijn vooroordelen heel makkelijk te breken, door zelfs al een open gesprek te hebben met iemand. Toen ik de kinderen in mijn klas op het middelbaar beter leerde kennen, kreeg ik heel vaak te horen dat als ze niet van mijn label af hadden geweten, ze dan nooit doorhadden dat ik autisme had.

Labels kunnen fantastische momenten vergrendelen. Het kan daardoor nou eenmaal lastiger zijn om aan anderen te laten zien wie je echt bent. Stop niet iedereen in hokjes, kijk is verder dan de labels. Dan zul je zien dat daar een echt persoon achter zit. Je zult dan echt zien wat voor interessante en fantastische mensen er op dit kleine wereldje rondlopen.

Benieuwd naar de artikelen die de redactieleden van het Meegazine eerder hebben geschreven? Ons archief puilt uit van interessante artikelen die ook zeker het lezen waard zijn.