EDITIE NR.4
2022
Een simpele gids voor een (on)gelukkig leven
Van passief thuiszitten tot actie. Van uitermate veel zelfmedelijden hebben naar actief mezelf over grenzen heen zetten. Uit het dalletje kruipen waar ik mezelf in heb gewerkt. En wat heeft deze innovatie mij gebracht? Meer zelfvertrouwen, minder sombere gedachten en dan ook nog eens dat ik weer plezier heb in de dingen die ik doe. Bah, wat een spielerei toch allemaal. Ik ben als het ware een onvrijwillige zelfverbeteringsmetamorfose ondergaan en nu moet ik opeens weer verantwoordelijkheid nemen voor mijn leven: wat een tragiek. Dit was nooit mijn bedoeling. Ik moet deze horror van een realiteit zo spoedig mogelijk terugdraaien.
Verantwoordelijkheid
De tijd waarvan ik dus had verwacht dat die nooit ging komen, is hier. Wat een ellende allemaal. Nu ik opeens weer ‘verantwoordelijkheden’ heb, kan ik immers niet meer onder een depressief lakentje schuilen om zo mijn alledaagse plichten te vermijden. Waarom zou je dat überhaupt willen? Al die verantwoordelijkheden. Eerst kon ik heerlijk tot laat in de middag uitslapen. Nu ontwaak ik elke ochtend door mijn dictatoriale wekker, zodat ik vervolgens op tijd op mijn werk ben. Een dag met invulling, in plaats van een middag Japanse tekenfilms bingewatchen. Door een wat meer ingevulde dag ben ik opeens productiever geworden en heb ik voor het eerst sinds een half jaar weer gras en zonlicht gezien. Maar het is niet alsof je hier iets aan hebt ofzo: weer een beetje vrolijk worden, omdat je een productieve dag hebt gehad. Daar heb je toch niks aan!
Handvaten
Wat was het toch heerlijk om in die neerwaartse spiraal te draaien. Maar toen kwamen er van die akelige mensen in mijn leven die mij opeens handvaten begonnen aan te bieden. Die smeerlappen weten je als een fenomenale diepzeevisser uit de spiraal te hengelen. Laat mij maar lekker verdrinken in die zee van ellende en zelfhaat. Wat een stelletje egoïsten. Echter is het nooit te laat om je leven om te draaien! Laat al die handvatten toch lekker los. Deze mensen hebben toch geen flauw idee wat helpend voor jou kan zijn. Of toch wel? Nee natuurlijk niet. Blijf vooral naar dat briljante en charmante stemmetje in je hoofd luisteren in plaats van de oprechte hulp van anderen. Lekker geïsoleerd thuiszitten alsof het weer 2020 is. Lekker veilig. Dat is pas echt wat je gaat helpen in de toekomst, toch?
Realisatie
We gaan dus al de goede kant op! Eerst je dagritme afbreken. Vervolgens maak je de mensen die je steun willen bieden uit voor gek. Mix dat met een theelepeltje isolatie en zelfmedelijden en voilà: we hebben nu een depressieve kwal van een vent, die liever in zijn eigen fantasie leeft dan dat hij eropuit gaat om zijn leven te verbeteren. Nu ik er zo op terugkijk, vraag ik me af of dit überhaupt wel een goed plan is.
Introspectief
Ik bedoel, kan je het mij echt kwalijk nemen? Ik ben zo lang een depressieve kwal geweest dat het deel is gaan uitmaken van mijn persoonlijkheid. En nu ik een ietwat minder depressieve kwal ben, voelt het toch wel alsof er een stuk van mijn bestaan mist. Gaat alles terugdraaien die leegte weer vullen? Wellicht. Alleen ben ik bang van niet. Misschien moet ik maar gaan tuinieren ofzo. Ik zou ook nog een alternatieve Friese metal band genaamd ‘’The fierljeppen of death’’ kunnen oprichten. Ik laat die leegte nu maar voor wat het is.
Wat er nu toe doet, is dat ik mijn eigen dal ben uit geklommen. En nu weer op naar boven. Vóór mij staat een berg. De piek is niet in zicht. Voor mij de reden om toch door te blijven gaan. Wellicht gaat, door mijn trek naar de top, de aarde verschuiven. Zou de leegte aan de bodem zich vanzelf weer gaan vullen?
Nanne Smedinga
MEEGAZINE
ARCHIEF
Benieuwd naar de artikelen die de redactieleden van het Meegazine eerder hebben geschreven? Ons archief puilt uit van interessante artikelen die ook zeker het lezen waard zijn.